Vlechten: de opbouw

Alles wat ik over vlechten heb geleerd, heb ik ontdekt nadat ik mijn diploma al had. Op de pabo had ik wel een vouwboek gemaakt, maar in mijn herinnering heb ik daar niets over vlechten geleerd. Gelukkig had ik verschillende collega’s die de KLOS gedaan hadden en die me van alles leerden, onder andere over vlechten. En hoewel we in het magazijn echt wel ‘vlechtmatjes’ (om mee te weven, dus) hadden liggen, zag ik in de praktijk toch vooral de vlechtmandjes enzo.

Daarom was ik ook verbaasd toen ik tijdens mijn research voor deze cursus erachter kwam dat in de gaven van Fröbel de vlechtmatten (oftewel het weven) eigenlijk veel belangrijker zijn dan de ‘werkjes’ die ik tot nu toe mee gezien had met vlechtstroken.

Ik citeer uit het boek van Elise Calcar over de Fröbel methode:

Hoe weinig men over het algemeen nog tot den geest en het doel van Fröbel is doorgedrongen – hoe oppervlakkig men meest nog hier en daar een handvol naar willekeur uit de Methode weggrijpt, om er vertooning mede te maken, blijkt uit het verschijnsel, dat men van het papierlichten veel meer het zogenaamde sterretjesvlechten dan het eigenlijke vlechtblad in zwang gebracht heeft – dat toch bloot eene aardigheid is en een onderdeel, zonder op zich zelf eenige paedagogische beteekenis te hebben, terwijl er uit de matjes zoo machtig veel nut was te trekken.

Wat ze hier eigenlijk zegt, is dat de ‘vlechtwerkjes’, waarbij dus het uiteindelijke resultaat belangrijker is dan het proces, eigenlijk geen echt onderdeel van de methode (met een hoofdletter zelfs!) zijn. In de volgende alinea van het boek legt ze wel uit hoe je dat sterretjesvlechten dan doet, maar duidelijk is dat zij er geen fan van is.

En ik zal je zeggen… ik heb het geprobeerd, een sterretje te vlechten, maar ik gaf het al snel op. Vooral omdat ik ook in zag dat dit eigenlijk niets is voor kleuterhanden (niet gezegd dat ze het niet kunnen hoor).

Dit gezegd hebbende: wat is nu de opbouw in het vlechten? Realiseer je dus allereerst dat het gaat om het proces van het vlechten, niet om het eindproduct. Als de kinderen de basishandeling van het vlechten met twee repen in het midden onder de knie hebben, kunnen ze natuurlijk wel ‘mooie dingen’ met hun werk maken. Want in de methode van Fröbel is zeker wel aandacht voor dat resultaat, ‘aandacht voor de schoonheid’ is belangrijk. Maar het is dus geen einddoel.

Als de kinderen kunnen vlechten met twee repen in het midden, kunnen ze dat proberen met drie of vier. En… ook leuk… maak van de onderste vlechtrepen die je van links naar rechts vlecht eens twee lange repen, zodat je om de hoek kunt vlechten! Voorbeelden hiervan vind je verder op in de cursus.

Heb jij nog meer varianten op dit vlechten geleerd of uitgeprobeerd? Dan ben ik zeer benieuwd!